แสงจันทร์บ้านไร่

หลงหนุ่มไทยผู้หลงไหลขนมหวานเป็นอย่างมากในวันครบรอบอายุ70ปี  เขาได้รับสร้อยคอหยกขาวเก่าแก่จากเพื่อนสนิทที่ไปเที่ยวในประเทศจีน หลังจากที่ได้รับสร้อยคอมาแล้วคืนนั้นหลงก็ฝัน

ฝันถึงบ้านในชนบททุ่งข้าวสีทองสุดลูกหูลูกตา

บ้านดินเก่าทรุดโทรมกับรั้วไม้พังๆยังมีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดมอซอยืนอยู่หน้าบ้าน  ด้วยใบหน้านองน้ำตา  หลงรู้สึกสงสารจับใจ แต่เมื่อมองไปใกล้ๆใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นดันซ้อนทับกับแสงจันทร์ขาวในใจ  ความรักของเพศเดียวกันที่กลายเป็นเส้นขนาน  เพื่อนผู้เป็นแสงจันทร์ขาวชื่อจันทร์  ที่น่าตกใจยังได้รับมิติห้างสรรพสินค้าแบบที่เคยได้อ่านในนิยายของหลานสาว 

หลงคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกแต่ทว่ามันคือเรื่องจริงและก่อนที่เขาจะลาโลกนี้ไปในอีกหนึ่งปีต่อมา  เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งหลงก็อยู่ในโลกที่เหมือนความฝันพร้อมกับแสงจันทร์ขาวผู้ต้องปกปิดตัวตนไปจนวันตายในฐานะภรรยาที่แต่งงานแทนน้องสาว

ย้อนไปยังโลกคู่ขนานในยุคที่ผู้คนอดอยากที่มีบางอย่างคล้ายกับประเทศจีน  กับเรื่องราวของคนข้ามภพข้ามมิติช่วยแสงจันทร์ขาว

รักในโลกเดิมไม่สมหวังแต่ในโลกใบใหม่แสงจันทร์ขาวคนนั้นเป็นภรรยาที่ถูกสับเปลี่ยนมาใช้ชีวิตคู่    ภรรยาบุรุษที่ต้องใช้ชีวิตในคราบของสตรีไปตลอดชีวิตและสามีผู้มาจากโลกอีกใบ  ความรักของพวกเขาในยุคที่ทุกอย่างขาดแคลนจะเป็นเช่นไร  พวกเรามาร่วมเอาใจช่วยพวกเค้ากันด้วยนะคะ

หลง  ชายชราผู้มีรักแรกคือแสงจันทร์ขาว  เพื่อนสนิทที่ไม่สามารถรักได้อย่างจันทร์

หลง หนุ่มยากจนถูกครอบครัวขับไล่แยกบ้านออกมาอยู่ท้ายหมู่บ้าน

แสงจันทร์  ภรรยาสาวที่ถูกจับแต่งงานกับหลงเพียงเพราะน้องสาวไม่ต้องการแต่งกับคนจน  ผู้มีความลับที่บอกใครไม่ได้จนกว่าจะได้แต่งออกไปอย่างถูกต้อง

เป็นเพียงโลกคู่ขนานมีบางส่วนที่คล้ายกับประเทศจีนแต่ไม่เหมือน  เซ๊ตเอาไว้ให้เป็นยุคที่ผู้คนถูกควบคุม

ค่าเงิน    บาท    สตางค์

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการชื่อคนสถานที่เป็นเพียงเรื่องสมมุติเท่านั้น

 หลง หรือนายท่านสุริยัน ตายอย่างสงบด้วยอายุ71ปี ท่ามกลางลูกหลานมากมาย ดวงวิญญาณไม่ได้ล่องลอยไปไหนและไม่ได้ยึดติดกับความไม่เที่ยงแท้ทั้งหลาย 

แค่มีคนมารับแล้วไปส่งยังอุโมงที่มีแสงสว่างจ้า สิ่งที่ติดตัวไปมีเพียงสร้อยคอหนึ่งเส้นที่ได้รับจากเพื่อนสนิท เพื่อนที่คิดมากกว่าเพื่อน

หลงคิดว่าชีวิตเรื่องที่ต้องทำก็ทำทั้งหมดแล้ว ไม่ว่าจะชีวิตครอบครัวหรือการดำเนินธุรกิจให้ประสบความสำเร็จ ธุรกิจที่ได้รับต่อมาจากบิดามารดาในรุ่นของหลงมันยิ่งขยายไปจนกลายเป็นอนาจักรของครอบครัว เพื่อคนอื่นหลงทำได้อย่างสมบูรณ์แบบทีเดียว

แต่สำหรับสิ่งที่ทำให้ตัวเอง

มันเว้าแหว่งเหมือนพระจันทร์ที่ไม่มีวันเต็มดวง เพราะความปรารถนาของหลงมันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

น่าเสียดายจนนาทีสุดท้ายยังไม่ได้พูดคำนั้นออกไป จนแล้วจนรอดก็ติดอยู่ในโซนของเพื่อนสนิท

ถ้าหากว่าสามารถทำตามใจตนเองสักครั้งหลงก็อยากจะใช้ชีวิตคู่กับจันทร์สักชาติหนึ่ง

เหมือนฝันในหลายคืนที่ผ่านมาฝันที่ตนเองคือสามีของจันทร์พวกเราได้แต่งงานกันใช้ชีวิตด้วยกันบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยพืชผลสุดลูกหูลูกตา

เวลาผ่านไปนานมากหลงเดินตามแสงไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่ถึงจุดหมายสักทีหนึ่ง เดินๆ อยู่จี้หยกที่คอเปล่งแสงสีเขียวแข่งกับสีขาวความรู้สึกเหมือนถูกดูดอย่างรุนแรงหมุนคว้างกลางอากาศจากนั้นราวกับเล่นรถไฟเหาะร่างวิญญาณร่วงดิ่งลงสู้ความมืดมิด เขาเกลียดรถไฟเหาะมากแต่ว่าจันทร์ชอบมากเช่นกัน

เฮือก!! หลงสูดหายใจเข้าปอดพร้อมภาพความทรงจำของใครสักคนที่หน้าเหมือนตนเองแต่ผอมและดำกว่ามาก  ความทรงจำอัดแน่นจนสมองจะระเบิดกว่าที่จะทุเลา หลงคิดว่าตนเองเกือบตายอีกครั้งหนึ่งแล้ว ดูสภาพตอนนี้สิเสื้อเก่าขาดมือหยาบกร้านผอมแห้งดำคล้ำจากสภาพห่างไกลคำว่าหล่อเหลามิใช่น้อย มือจับหัวปูดเป็นลูกมะนาวแม้ไม่มีเลือดออกแต่เพราะเหตุนี้ร่างที่หลงมาสิงสู่ถึงได้ไปสู่โลกหลังความตายแล้วดูดวิญญาณของหลงเข้ามาแทน

หลงไม่อยากเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงนึกว่ามีแต่ในนิยายแต่สร้อยคอที่ห้อยอยู่นั้นมันติดตามมาด้วยมันจึงไม่ใช่เพียงแค่ความฝันดูเหมือนว่าคำขอของหลงจะมีคนเห็นใจหละมั้งเหลือก็แค่ดูให้แน่ชัดว่านี่คือโลกที่เหมือนในความฝัน

หลงเข้ามาอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มอายุ 16 ชื่อหลงเด็กหนุ่มชนบทในยุคข้าวยากหมากแพงและการรวบอำนาจเบ็ดเสร็จของผู้นำต่อต้านเจ้าขุนมูลนายและระบบศักดินาความเชื่อทางทางศาสนาและพิธีการที่เกี่ยวข้องกับสิ่งลี้ลับล้วนเป็นสิ่งต้องห้าม ตามคำชี้นำของท่านผู้นำคนนั้นที่ต้องการให้เกิดความเท่าเทียมของคนในชาติ 

ประเทศนี้มีชื่อว่าประเทศTหมู่บ้านที่หลงอยู่ในตอนนี้มีชื่อว่าหมู่บ้านช้างเผือกทางตอนใต้ของประเทศ(เรื่องสมมุติ) ผู้คนในที่แห่งนี้มีอาชีพเกษตรกรรมและเลี้ยงสัตว์อยู่ไกลจากเมืองหลวงหลายร้อยกิโลเมตร หมู่บ้านนั้นอยู่ห่างจากอำเภอสี่สิบกิโลเมตรการเดินทางในสมัยนี้มีจักรยานที่ค่อนข้างแพงก็คงเทียบกับประเทศจีนสมัยยุค 70 ที่การซื้อจะต้องมีคูปองและเงินเส้นสายมากพอถึงจะมีจักรยานสักคัน รถเครื่องตัวถังใหญ่นั้นยิ่งหายากมากกว่า  ส่วนใหญ่จะเป็นหน่วยงานทหารยศสูงถึงจะมีใช้ ส่วนรถยนต์นั้นจะต้องขออนุญาติไหนจะต้องจ่ายเงินจำนวนมากดังนั้นในชนบทจึงไม่มีให้เห็น

ในหนึ่งหมู่บ้านห่างไกลจากตัวเมืองจึงมีเพียงรถไถจากหน่วยจัดสรรผลผลิตกับเกวียนลากของชาวบ้านที่แอบรับจ้างเข้าเมืองเท่านั้น เพราะการรับจ้างและการค้าขายแลกเงินถือเป็นเรื่องต้องห้ามแต่ก็ยังมีตลาดมืดเกิดขึ้นอยู่ดี  การหลบๆ ซ่อนๆคงมีอีกไม่นานหากโลกนี้คล้ายคลึงกับโลกที่จากมาอีกไม่เกินปีครึ่งท่านผู้นำคนนั้นจะเสียชีวิต การค้าขายจะกลับมาอีกครั้งแต่ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่เปิดล็อคก็ต้องทำแบบหลบๆ ซ่อนไปก่อน

ไม่อย่างนั้นจะโดนทหารจับไปปรับทัศคติในป่าดงที่ไหนก็ไม่รู้และคงไม่สบายเท่าอยู่ที่นี่ถึงแม้ว่าจะมีแต่คนที่รังเกียจดูถูกและหาผลประโยชน์

ชีวิตของหลงนั้นก็ไม่ได้ดีนักเกินในตระกูลแซ่ชุนเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของลูกรองที่ทั้งบ้านอันประกอบไปได้ ปู่ชุน ย่าหลัน ลูงใหญ่หยาง พ่อไท่ ลุงสามหยง ไหนจะลูกของลุงใหญ่และลุงสามป้าสะใภ้อีกสอง ส่วนแม่ของหลงนั้นตายไปตั้งแต่คลอดเด็กออกมา

ส่วนพ่อของหลงไม่ได้แต่งภรรยาใหม่ถึงแม้จะถูกย่าหลันบีบบังคับก็ตาม ในเมื่อการมีแม่เลี้ยงก็จะได้พ่อเลี้ยงมาด้วย พ่อไท่ของหลงจึงครองตัวเป็นพ่อม่ายเมียตายเลี้ยงดูหลงมาตลอดระยะเวลาสิบห้าปีถึงจะโดนคนเป็นย่าบ่นด่าแดกดันอย่างไร

พ่อของหลงก็ไม่ยอมแต่งงานใหม่อีกทั้งยังขอแยกบ้านไปสร้างบ้านอยู่กับบุตรชายเพียงสองคน

พ่อของหลงเป็นทหารดังนั้นจึงมักไม่ได้อยู่กับหลงนักแต่ก็ส่งเงินมาให้ทุกเดือนความเป็นอยู่จึงไม่ได้แย่แต่ทว่าเมื่อปีก่อนบิดาของหลงตายในการปราบปรามผู้กระทำผิดทางภาคเหนือของประเทศ 

เมื่อบ้านใหญ่รู้ศพของลูกชายคนรองยังไม่ทันได้เผาก็พากันมายึดบ้านของหลงไปอีกทั้งยังทำหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์กับหลงโดยที่ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าหลงเป็นลูกหลานของตนเอง 

 หลงในอดีตเป็นคนหัวอ่อนไม่สู้คนจึงได้แต่พาตนเองมายังท้ายหมู่บ้านที่มีที่ดินในชื่อของตนเองอยู่สองหมู่กับบ้านดินโทรมที่เก่าแทบอยู่ไม่ได้รั้วพังๆ เงินส่วนตัวยังถูกลุงใหญลุงสามกับลูกๆ ของแกมารุนทุบตีแล้วโขมยไปเมื่อครู่ พอได้เงินพวกมันก็รีบหนีไปจนไม่ได้หันมาดูสักนิดว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งได้ลาโลกอันโหดร้ายใบนี้ไปชั่วนิรันดร์

ไม่มีทั้งเงินไม่มีทั้งอาหาร เป็นการเริ่มต้นที่ดูจะลำบากไม่น้อยหลงพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นแลหยักไย่ดูแล้วคงจะอยู่ไม่ได้แน่ถ้าไม่ทำความสะอาดก่อนในบ้านไม่มีอะไรสักอย่าง ถ้าตอนนี้มีเครื่องมือทำความสะอาดหรือไม่ก็เต็นเดินป่าขนาดใหญ่สักหลังก็คงดี

หลงคิดไม่ทันเสร็จดีเต็นขนาดใหญ่ที่ยังไม่ได้กางก็ปรากฎอยู่ในมือสร้างความตกใจและประหลาดใจให้กับหลงเป็นอย่างมากแต่เขาก็สงบใจได้อย่างรวดเร็วเพราะในอดีตเคยได้อ่านนิยายของหลานที่คนข้ามมิติมักมีมิติสิ่งของหรือไม่ก็มิติฟาร์ม บางคนถึงกับมีห้างในมิติที่เอาของออกมาได้ไม่รู้จบ หลงไม่รอช้าที่จะพิสูจน์หลงคิดว่าให้ตนเองเข้าไปในมิติ รู้สึกเหมือนวูบไปแป๊บหนึ่ง

หลงลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในห้างขนาดใหญ่มากใหญ่พอๆ กับห้างเซ็นตี้ใจกลางกรุงเทพที่มีทุกอย่างจริงๆ ติดมาด้วยในมิติจึงมีห้างใหญ่สร้างความดีใจให้กับหลงเป็นอย่างมาก และที่โชคดีที่สุดเพราะในห้างนั้นมีลานที่รวบรวมเครื่องมือและรถสำหรับการทำเกษตรทุกอย่างรวมไปถึงปุ๋ยและสารเคมีบางตัวอีกด้วย

ชีวิตในชนบทคงไม่มีปัญหาแล้วหละในเมื่อตอนนี้หลงกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุด

หลงสำรวจของต่างในห้างตรงส่วนร้านอาหารก็มีอาหารมากมายหลายหลายแบบที่พร้อมกินเมื่อหลงลองหยิบกินก็จะมีของเติมจนเต็มตลอดเวลานี่เรียกว่าโคตรโกงเลยตอนนี้ เมื่อสำรวจไปจนถึงด้านบนที่หากชีวิตจริงคงไม่ได้ไปถึงเพราะเป็นส่วนบนที่สงวนเอาไว้ให้กับเจ้าของห้างด้านบนเป็นคอนโดที่มีครบทุกอย่างสำหรับครอบครัวใหญ่

เพราะพื้นที่ทั้งชั้นนั้นแบ่งออกเป็นสัดส่วนสำหรับครอบครัวใหญ่สักสิบคนมองสภาพตัวเองแล้วหลงคิดว่าคืนนี้นอนในมิติดีกว่า สภาพตอนนี้ต้องการการพักผ่อนไหนจะแผลที่ดูจะทำให้หลงเองเป็นไข้

น่าเสียดายที่ไม่มีบ่อน้ำวิเศษอย่างที่พวกตัวเอกมีกันคงรักษาได้ง่ายกว่า เมื่อเดินเข้ามาในห้องที่เป็นส่วนของครัวหลงรู้สึกว่าตนเองหิวน้ำมากก็เดินไปที่ตู้เย็นเมื่อเปิดออกมาด้านในมีแต่น้ำสีฟ้าใสที่บรรจุในขวดเล็กเท่าฝ่ามือจำนวนมาก หลงสงสัยไม่น้อยแต่ทว่าของในมิติคงไม่มีปัญหาจึงเอาออกมาหนึ่งขวดแล้วกระดกดื่มจนหมดขวด

ทันทีที่น้ำสีฟ้าใสผ่านลำคอหลงรู้ว่ามีร่างกายของหลงกำลังซ่อมแซมตัวเองอาการบาดเจ็บหายไปอย่างน่ามหัศจรรย์แผลเล็กแผลน้อยรวมถึงลูกมะนาวบนหัวของหลงก็หายไปด้วย นี่ต้องเป็นน้ำวิเศษรักษาทุกโรคแน่ๆ

"โชคดีจริงๆ ควรจะขอบคุณจันทร์ให้มากถ้าไม่เพราะสร้อยเส้นนี้เขาคงแย่แน่"

หลังจากนั้นก็ชำระร่างกายพักผ่อนจนกระทั้งรู้สึกตัวตื่น  หลงลงไปเลือกเสื้อผ้าภายในห้างที่ดูเข้ากับยุคสมัยแต่เนื้อผ้าดีกว่าและระบายอากาศได้ดีชุดสีน้ำเงินเรียบกางเกงสีเดียวกันกับรองเท้าผ้าใบสีดำสนิทเมื่อออกมาจากมิติหลงมุ่งหน้าเข้าเมืองเพื่อไปยังตลาดมืดทำอะไรก็แล้วแต่ต้องมีเงินเสียก่อนมีเงินมาก

แม้แต่สั่งให้ผีลุกจากหลุมยังทำได้ตอนนี้สิ่งที่หลงต้องการคือเงินจำนวนมากเพราะหลงจะซื้อที่ให้มากที่สุดล้อมรั้วปลูกบ้านมุงหลังคากระเบื้องยังไงอีกแค่ปีครึ่งเท่านั้นเองอีกอย่างตอนนี้บางอย่างก็ผ่อนปรนอย่างการสร้างบ้านนี่ก็สามารถสร้างเป็นหลังคากระเบื้องได้แล้วขอแค่มีเงินและเส้นสาย เพราะพ่อของหลงเป็นทหารมาก่อนดังนั้นในตัวเมืองยังคงมีสหายของพ่อที่พอจะขออนุมัติสร้างบ้านได้ไม่ยากเย็นนัก

ตลาดมืดตอนนี้ยังคงมีอยู่แต่อีกไม่นานมันก็จะหายไปเพราะเปิดให้มีการค้าขายเสรียอมให้คนต่างชาติเข้ามาลงทุนของผู้นำคนใหม่  

นอกจากจะไปหาเงินหลงยังตั้งใจว่าจะหาซื้อหน้าร้านในตัวเมืองสำหรับทำการค้าขาย แม้คนทั่วไปจะคิดว่าทำงานเป็นข้ารัฐบาลจะดีกว่าแต่สำหรับหลงที่ค้าขายมาทั้งชีวิต ได้จับเงินทุกวันย่อมดีกว่าสิ้นเดือนได้เงินก้อนแต่อยู่ไม่ถึงกลางเดือน

หลงออกเดินเท้าไปก่อนฟ้าสางเมื่อไกลออกจากหมู่บ้านสักระยะหนึ่งก็เอารถเครื่องออกมาขี่เข้าเมืองใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงดีเมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงก็เก็บกลับเข้ามิติแล้วเดินเข้าไปในเมืองพร้อมกับกระเป๋าผ้าลายทหารของพ่อสะพายหลัง